Zelfportret

“In het ritme van het leven komen soms momenten voor die onverhoeds alles bruuskeren. Een mens lijdt schipbreuk en drinkt de zwarte wijn van wanhoop en duisternis. Persoonlijke omstandigheden brengen Fons tegen het einde van de jaren zestig mentaal in de problemen. Op dat moment grijpt de kunstenaar naar zijn beeldende instrumenten om te overleven. In een obsederende reeks zelfportretten wordt het penseel een zweep die de verf op het linnen striemt : de weg moet vrij naar de catharsis. De beelden die ontstaan – beangstigend koud of gloeiend als vuur – vertonen de stigma’s van een smartelijke zelfverkenning. Een mens ontdekt de eenzaamheid waarin de werkelijke wereld enkel zinloosheid ademt.”

Piet Boyens in monografie ‘Fons Roggeman, Eenheid van Leven en werk‘.